خوش آمدید
چهارشنبه 9 آبان ماه سال 1386
تک و بی همتا

                     *تک و بی همتا*    

 روبروی آینه می ایستم              گویی ربروی تو ایستاده ام

 آری! تو مثل آینه صادقی            خوشبو تر از عطر دل آویز گل های رازقی 

 گاه مثل ابرلطیف وگاه چون خورشید سوزانی          تو تبلور آینه در روزگار و زمانی   

 گاه مثل اشک شور و گاه به قدر لبخند شیرینی      تو تا بی نهایت اوج آسمان را هم می بینی

 گاه دریایی مواج وگاه رودی آرامی                     تو اقیانوسی ژرف مثل آسمان ناتمانی

 گاه غم گرفته مثل پاییز گاه نم دار چون بهاری        تو انگار شب بی ستاره نداری!

 گاه مثل مه سبک بال و گاه به سان ابر پرباری         تو تنها یکی هستی تکی و تا نداری

چهارشنبه 9 آبان ماه سال 1386
قیصر شعر ایران

  حرفهای ما هنوز ناتمام               تا نگاه می کنی وقت رفتن است
      
  بازهم همان حکایت همیشگی          پیش از آنکه باخبر شویم

   لحظه های عزیمت تو ناگزیر می شود          آی ای دریغ و حسرت همیشگی

  
  ناگهان چقدر زود دیر می شود
               

 دکتر قیصر امین پور شاعر و نویسنده ی معاصر در سال 1338

 در گتوند شوشتر دیده به جهان گشود.با مجموعه ی شعر "درکوچه ی

  آفتاب" که درسال 1363 منتشر شد توانایی خود را نشان داد و
 
  پس از آن با آثاری چون "تنفس صبح" و"آینه های ناگهان" جایگاه

  خویش را در شعر انقلاب تثبیت کرد . امین پور چندین اثر شعری مانند

 "ظهر روز دهم" "مثل چشمه مثل رود" و "به قول پرستو" را نیز برای

  نوجوانان به چاپ رسانده است. روحش شاد

                                     قیصر شعرایران هم  پرکشید                                                                                                

چهارشنبه 2 آبان ماه سال 1386
آسمان خدایی

                                   *آسمان خدایی*

        آن گاه که شور گل های وحشی باغ             تاب و توانم را بریده بود

         آن گاه که حیران و سرگردان             در کوچه های مرطوب نوجوانی ام پرسه می زدم

        آن گاه که همه ی آبی های آسمان             رنگ خاکستری به خود گرفته بود

    نمی دانم چه کس دستان خشکیده ام و نا توانم را             به سوی آسمان بلند کرد

                          وکدام روشنایی               معبد قلبم را نورانی کرد

                      و کدام نجوا                در گوشم نام معبودم را زمزمه کرد

                   که ناگاه آسمان خدایی شد               خورشید به یک باره طلایی شد

                       وگلبرگ های امید               در میان گیسوان شب زده ام خودنمایی کرد